Hipoterapia nie tylko dla najmłodszych 🙂

JAK DZIAŁA HIPOTERAPIA

• daje wrażenie chodu ludzkiego
• wyrównuje napięcie mięśniowe
• przywraca zaburzoną symetrie gorsetu mięśniowego
• koryguje postawę ciała
• zapobiega przykurczom i ograniczeniom ruchomości w stawach
• zwiększa możliwości manualne
• pobudza zmysły
• generuje bodźce równoważne
• usprawnia pracę organów wewnętrznych
• uaktywnia
• mobilizuje
• uczy
• relaksuje
• stymuluje

PODSUMOWUJĄC DZIAŁANIE HIPOTERAPII

• Sfera fizyczna – podnoszenie ogólnej sprawności, normalizacja napięcia mięśniowego, torowanie prawidłowego wzorca chodu, poprawa koordynacyjnych zdolności motorycznych, głównie równowagi i poczucia rytmu, poprawa orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała, stymulacja i normalizacja czucia głębokiego i powierzchniowego.
• Strefa emocjonalno-motywacyjna – wzrost motywacji i akceptacji procesu terapeutycznego, zwiększenie poczucia własnej wartości, zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.
• Strefa poznawcza – stymulacja odbioru wrażeń zmysłowych, poprawa percepcji wzrokowej i słuchowej, stymulacja uwagi, pamięci, myślenia, mowy, nabywanie i rozwijanie nowych umiejętności.
• Strefa społeczna – aktywizacja psychospołeczna; rozwijanie pozytywnych relacji społecznych.

HIPOTERAPIA ODDZIAŁYWUJE NA

• Kodowanie w mózgu prawidłowego wzorca chodu.

Poprzez ruchy konia na pacjenta przenoszony jest wzorzec ruchowy odpowiadający ruchom człowieka w chodzie. Przesunięcia grzbietu końskiego przenoszone są na miednicę, tułów i kręgosłup, przez co mięśnie naprzemiennie się napinają i rozluźniają. Stymulacji poddawana jest równowaga, koordynacja i wiele innych czynności motoryki małej i dużej. W siadzie jeździeckim stawy kończyn dolnych są odciążone, dlatego jazda konna jest doskonałą formą treningu w sytuacji typowej dla chodu człowieka.

• Normalizowanie napięcia mięśniowego.

Ciepło zwierzęcia i rytmika ruchów konia sprawiają, że napięte mięśnie rozluźniają się. Można więc wykonywać ruchy, które zwykle sprawiają trudność. Utrzymanie prawidłowego dosiadu zmusza do prostowania się, wzmacniają się mięśnie grzbietu, brzucha, obręczy barkowej, postawa ulega czynnej korekcji. Rytm i ciepło wpływa rozluźniająco na mięśnie nadmiernie napięte oraz pobudzająco i wzmacniająco na mięśnie w przypadku obniżonego napięcia.

• Doskonalenie koordynacji wzrokowo-ruchowej, orientacji w przestrzeni i w schemacie własnego ciała.
• Zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i utrzymanie zorganizowanej uwagi.
• Poprawa komunikacji.
• Zwiększenie motywacji.
• Wzrost samodzielności.
• Zwiększenie poczucia własnej wartości.
• Zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych, reakcji nerwicowych, poprawa umiejętności relaksowania się.
• Nawiązywania pozytywnych kontaktów społecznych, wzrost odpowiedzialności.
• Dostarcza okazji do przebywania pacjenta w środowisku innym niż typowe (przyroda, zwierzęta).

WAŻNE

Na hipoterapię pacjenta kieruje lekarz prowadzący, po uwzględnieniu wskazań i przeciwwskazań. Lekarz może wskazać terapeutom wymagane kierunki oddziaływań . By hipoterapia mogła włączyć się w kompleksową rehabilitację osoby niepełnosprawnej konieczna jest współpraca lekarza, hipoterapeuty, pedagoga specjalnego, psychologa, fizjoterapeuty, logopedy oraz rodziców lub opiekunów.

WSKAZANIA DO HIPOTERAPII U DZIECI

Zespoły neurologiczne

• Mózgowe porażenie dziecięce, konieczna samodzielna kontrola głowy i czynna pozycja siedząca pacjenta.
• Stany po urazach czaszkowo-mózgowych.
• Minimalne uszkodzenia mózgu.

Choroby mięśni

• Przy sile mięśni ocenianej w skali Lovetta na min. 3 punkty. Konieczna indywidualizacja intensywności i czasu zajęć.
• Dzieci niedowidzące i niewidome
• Choroby i zaburzenia psychiczne

Zespoły ortopedyczne

• Wady postawy.
• Skoliozy do 30° wg Coba z wyjątkiem progresujących skolioz idiopatycznych.
• Stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn.

Inne

• Spektrum autyzmu.
• Zespoły genetyczne, np. Zespół Down’a (z obowiązkowym zdjęciem rtg – bocznym i czynnościowym – odcinka szyjnego kręgosłupa).
• Przepukliny oponowo – rdzeniowe, w zależności od wysokości uszkodzenia, obrazu klinicznego, współwystępowania wodogłowia.
• Zespoły psychologiczne: zaburzenia emocjonalne, upośledzenia umysłowe, niedostosowanie społeczne.
• Opóźnienie psychoruchowe o nieustalonej etiologii.

PRZECIWWSKAZANIA DO HIPOTERAPII

Przeciwwskazania bezwzględne:

• Uczulenie na sierść, pot lub zapach konia.
• Nie wygojone rany.
• Nietolerancja tej formy terapii przez pacjenta, np. niepohamowany lęk.
• Odklejanie siatkówki, wzmożone ciśnienie śródgałkowe.
• Brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym i czynnej pozycji siedzącej.
• Wodogłowie bez wszczepionej zastawki.
• Niestabilność kręgów szyjnych występująca np. w zespole Downa.
• Zwichnięcia i podwichnięcia stawów biodrowych.
• Skoliozy powyżej 20° wg Coba oraz progresujące skoliozy idiopatyczne.
• Choroby mięśni przy sile mięśni ocenianej poniżej 3 punktów w skali Lowetta.
• Pogorszenie stanu w zespołach neurologicznych, stanach po urazach czaszkowo-mózgowych, ADHD, chorobach mięśni.
• Ostre stany chorób i zaburzeń psychicznych.
• Podwyższona temperatura.
• Ostre choroby infekcyjne.

Przeciwwskazania względne:

• Upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim.
• Zaburzenia mineralizacji kości.
• Utrwalone deformacje i zniekształcenia, przykurcze, ograniczenia zakresu ruchu układu kostno-stawowego.
• Hemofilia oraz inne skazy krwotoczne.
• Schorzenia okulistyczne wymagana konsultacja.
• Przepuklina oponowo – rdzeniowa zlokalizowana w odc. lędźwiowym.